Nawet nie wiem kiedy zaczęłam się śmiać...

 Oczami Nikoli:

Myślałam, że gorzej będzie przed przesłuchaniem, w trakcie i po… za dużo myślę, zdecydowanie za dużo. Muszę przestać, bo jeszcze coś nie daj Boże głupiego wymyślę, sobie ubzduram. 

Cały czas, kiedy myślałam to użalałam się nad sobą i tak się w tym pogrążyłam, że nawet nie wiem kiedy zaczęłam śmiać się, uśmiechać, normalnie funkcjonować. Niby z Marco mamy osobne pokoje ale zawsze ja budzę się u niego albo on u mnie. Ale kiedy zaczyna mnie coraz namiętniej całować tu i ówdzie, szepcze mi czułe słówka wiem co jest grane i znów dostaje blokady. STOP, KONIEC… i tyle. Nie potrafię tego wytłumaczyć. Jest cudownie, romantycznie, czule, on podnosi moją koszulkę a ja zastygam, drętwieje i przerywam te cudowne chwile. A on to rozumie i przeważnie wieczory spędzamy wtuleni w siebie albo oglądamy jakieś filmy.

Kiedy człowiek, a w tym przypadku- ja, w swojej przeszłości ma coś co go nęka, prześladuje, nie daje mu żyć teraźniejszością, z czasem przy dobrym towarzystwie zapominamy o tym i cieszymy się życiem. W moim przypadku właśnie tak jest i dziękuję wszystkim, którzy się do tego przyczynili.

Już za niedługo wrócimy do Dortmundu i wtedy zapomnę o tym na zawsze. Chwila… wrócimy do Dortmundu i co? Codziennie będę siedzieć i wyczekiwać aż Marco wróci z treningu? Od czasu do czasu wyjedziemy na jakąś imprezę i tyle? Nie chodzi mi o to, że ciągle chcę balować, imprezować tylko o to, że ja też chcę coś robić.

-Nikola chodź,  jedziemy do Warszawy.- Marco chwycił mnie za rękę.

-Ale, że do Wavy?- zapytałam ironicznie.- A masz dużo kasy?

-A po co ci?- zapytał zdziwiony.

-Bo mam ochotę na wielkie zakupy.- wyjaśniłam i zrobiłam słodką minkę.

- No przecież…- wybełkotał.- Myślałem, że pokażesz mi stolicę.

-A no pokaże…- przytaknęłam.- galerie i moje ulubione sklepy.- posłałam do niego szeroki uśmiech.

- Pff…-  prawdopodobnie będzie tak wzdychał przez cały dzień, ale to nic.- No to się zbieraj.- kiedy to powiedział jakoś nie tryskał entuzjazmem, ale za to ja tak. Rzuciłam mu się na szyję w podzięce.

-Okey daj mi kwadrans.- w pośpiechu pobiegłam do pokoju i zaczęłam przeszukiwać swoją szafkę.- A jednak będę potrzebowała pół godzinki!- krzyknęłam. Nie zabrałam ze sobą zbyt wiele ciuchów, w większości miałam dresy, luźne topy i jensy. Stałam tak przed szafą a w głowie robiłam przegląd swoich ubrań i nagle przypomniałam sobie o szafirowej, zwiewnej sukience. Była idealna. Pasowała do moich kasztanowych oczu i ciemnych włosów, które związałam w kok i zrobiłam delikatny makijaż. Stanęłam przed lustrem i stwierdziłam, że jestem gotowa.

Kiedy wyszłam na pole Reus bujał się na huśtawce. Dość długo się na mnie patrzył i cwaniacko uśmiechał. 

Podszedł do mnie i objął w tali.

- Pięknie wyglądasz.- powiedział nie odrywając ode mnie wzroku.

- Tylko dzisiaj?- zaczęłam się z nim droczyć.

- Nie, zawsze. Ale dawno już nie miałaś na sobie sukienki.- powiedział i się uśmiechnął.

- Bo większość zostawiłam w Dortmundzie i dlatego chcę jechać na zakupy.- wyjaśniłam.

- Wykupie ci je wszystkie bo seksownie w nich wyglądasz…- szepnął mi do ucha a ja przegryzłam wargę.

- Dobra chodźmy już.- popchałam go w stronę samochodu.

Po kilkunastu minutach jazdy włączyłam radio i akurat trafiłam na stacje z disco polo. Nie wiem co mi odbiło, ale na cały głos zaczęłam śpiewać  „Bujaj się”. Marco był trochę zdziwiony, ale po chwili śmiał się ze mnie i słyszałam, jak sobie nuci tą piosenkę pod nosem. Nie rozumiał słów, ale spodobał mu się rytm piosenki. No a potem było „Kocham Cię” słowa piosenki zapewne by się mu spodobały.

W czasie mojego coveru zadzwonił Mario. Chyba trochę usłyszał, jak fałszuje. Marco od razu dał na głośno mówiący:

- O Nikola widzę, że ci się udziela tam razem z Blondynem haha…

- No pewnie, nawet nie wiesz jak jest zajebiście.- odpowiedziałam.

- Wyobrażam sobie…

- To skończ, bo się zgorszysz haha…

- Odgryzę ci się kiedyś za to haha Marco co ty jej dałeś?

- Pozwolenie na zakupy…

- Haha wszystko jasne. A jak tam po przesłuchaniu?

- Spoko… taki łysy mnie tylko wkurzył…

- A co do łysych to mam świetny kawał.

- To gadaj.- odpowiedział Marco.

- A więc:

    - Czym łysy myje głowę?

    - Cifem żeby nie porysować powierzchni.

- Hahahaha…- razem z Marco wybuchliśmy śmiechem.

- O Mario widzę, że tobie też się nie nudzi.- powiedziałam.

- No właśnie nudzi.- wyczułam smutek w jego głosie.- Tylko na treningi chodzę no i jeszcze z Tonim gdzieś wyjdę albo coś i tyle.

- Ojj biedny Mario.- współczułam mu.

- Wbijaj do nas!- rzucił Marco.

- Tak już, papatajam na jednorożcu.

- No chyba na słoniu, bo jednorożec cię nie udźwignie haha…

Mario umilkł, po chwili powiedział:

- … szukam jakiejś cienkiej riposty żeby ci się odgryźć ale jeszcze jej nie znalazłem.

Czym mnie rozbawił i zaczęłam się śmiać.

- I chyba jej nie znajdziesz, bo jesteśmy już obok galerii także bayy…- pożegnałam się.

- Mario módl się abym przeżył ten dzień.- powiedział błagalnie Reus.

- Haha Nikola zamęcz go tam!

- Taki mam zamiar haha…

- No to telepatyczny żółwik i papa…

- Żółwik i papa cium!

Rozłączyłam się. 

Marco, jak prawdziwy gentelmen otworzył mi drzwi i podał rękę. A ja w głębi duszy już się cieszyłam z zakupów. To będzie cudowny dzień. A jak ktoś lub coś go zepsuje to przyrzekam, że uduszę własnymi rękami. 

Kiedy weszliśmy do galerii zaparło mi dech w piersiach. Wszędzie sklepy, dużo sklepów z ubraniami, kolorowe sukienku, buciki... awww... 

Nie jestem zakupoholiczką, no ale ten widok był cudowny a w szczególności, że już dawno nie chodziłam po sklepach. Chwyciłam Marco za rękę i pobiegłam do pierwszego sklepu z sukienkami. 

Byłam w raju...

Z uśmiechem na twarzy wzięłam pięć sukienek z wieszaków i poszłam do przymierzalni. 

Za każdym razem kiedy wychodziłam, żeby pokazać się Marco słyszałam:

-Ślicznie... albo -Pięknie... - Ładnie...

A mi chodziło o coś więcej, chciałam żeby na mój widok zaniemówił. 

Zrezygnowana usiadłam obok niego i powiedziałam:

- Ehh... idź ty mi coś poszukaj.- dziwnie się na mnie popatrzył, ale posłuchał. Zaczęłam przeglądać katalog, który leżał na stoliku kiedy Marco wrócił z neonową sukienką. Wybałuszyłam na niego oczy. Nie do końca mi o taką chodziło...

- Przymierz...-przyjaźnie się do mnie uśmiechnął. Miałam problemy z przymiarką, bo nie wiedziałam, do której dziury włożyć głowę. Śmieszne... Blondyn jeszcze między czasie przyniósł mi torebkę, chyba wziął pierwszą z brzegu. 

Kiedy odsłoniłam kotarę i wyszłam mu pokazać jakie "dzieło stworzył". W pierwszej chwili zaniemówił a potem podszedł do mnie obrócił kilka razu wokół własnej osi i powiedział:

- Jesteś najpiękniejsza na świecie.

Niby zwykły komplement a potrafi sprawić tyle radości. 

Szczerze to nie chciałam kupować tej sukienki, no ale Blondyn mnie zmusił... sam mi ją kupił. Do kompletu wzięłam jeszcze torebkę.

Kiedy mijaliśmy sklepy z dziecinnymi ubraniami Reus gwałtownie pociągnął mnie za rękę i weszliśmy do sklepu z sukniami ślubnymi czym mnie niesamowicie zaskoczył. Przedtem było kolorowo a teraz biało. Teraz to ja zaniemówiłam...

- Ale, ale po co?- zapytałam zdezorientowana.

- Chodź nie marudź.- pociągnął mnie za rękę i podeszliśmy do pierwszego manekina. Krótka, kremowa sukienka z odsłoniętymi rękawami... coś w niej było nie tak. Chyba po prostu nie wyobrażam sobie siebie w takiej sukience na ślubie. Stop! Ja na rzie nie maże o ślubie... Kiedyś tak, ale na pewno nie teraz. Jestem za młoda, my jesteśmy za młodzi. 

Zostałam sama i w zamyśleniu patrzyłam na tą sukienkę, Marco momentalnie mi gdzieś zniknął, ale zaraz się pojawił. Szedł w moją stronę, prawą rękę trzymał wysoko w górze z wieszakiem a na nim cudo: piękną, długą, białą suknie. 

- Woow...- tylko tyle zdołałam wypowiedzieć.  

Marco uśmiechnął się do mnie z satysfakcją. Była uszyta z delikatnego materiału. 

- Proszę...- spojrzałam na niego pytająco, ale po chwili zorientowałam się o co chodzi.

- Nie, nie Marco nie możemy.- zaprzeczyłam. 

- Możemy.- chwycił mnie za rękę i zaprowadził do przymierzalni. Sukienkę powiesił na wieszaku i wyszedł, jednak zaraz "wsadził" głowę do kotary i powiedział:

- Jakbyś potrzebowała pomocy to mów...- i puścił do mnie oczko. 

Zastygłam w bezruchu. 

-Co mi szkodzi.- pomyślałam i zaczęłam się przebierać. To nie było takie łatwe. Ale po kwadransie a przynajmniej tak mi się wydaje wyszłam z przymierzalni, tylko nigdzie nie widziałam Marco. Zaczęłam się rozglądać. Zrobiłam kilka kroczków i wtedy ukazał się on, mój książę z bajki w czarnym garniturze. 

Szeroko się uśmiechnęliśmy i zbliżyliśmy się do siebie.

- Jeszcze tylko brakuje księdza.- wyszeptałam, tuląc Marco do siebie.

- Mogę załatwić.- powiedział.- Wiesz wystarczy tylko jeden telefon... do dobra kilka telefonów.

- Nie, nie trzeba.- zaprotestowałam.

- To znaczy... że nie chcesz za mnie wyjść?- spojrzał na mnie ze smutkiem w oczach. 

- Hah nie.- zachichotałam.- Chcę, ale nie teraz. 

- Uff... a już myślałem, że nie chcesz.

- Chcę, chcę ale w swoim czasie.- mocno się do niego przytuliłam. 

- To co selfie?- zapytał.

- Jasne! Zawsze chciałam mieć foty w sukni ślubnej.- powiedziałam z radością.

Naszej sesji zdjęciowej nigdy nie zapomnę, po za tym takich rzeczy się nie zapomina. 

Przepraszam, że dodaję tak późno rozdziały :* ale obiecuję poprawę :) Miłego tygodnia wszystkim! <3 

Proszę niech każdy kto to czyta zostawi po sobie komentarz, może być tylko emotka :) Będę bardzo wdzięczna :*